Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/288

 — Czego żądasz, córko? — zapytał.
 — Chciałabym pomówić z księdzem — odpowiedziała.
 — Zdaje mi się, że nie należysz do tej parafii?
 — Nie; jestem obcą, przybyłam umyślnie z Paryża, by osobiście pomówić z księdzem proboszczem w ważnym interesie.
 — Jestem gotów cię słuchać, pójdź ze mną do zakrystyi.
 Udała się za nim i wkrótce między obojgiem zawiązała się następująca rozmowna:
 — Jestem zobowiązana przez pewną osobę — zaczęła wdowa Fortier — do uproszenia księdza proboszcza o udzielenie niektórych objaśnień.
 — W jakim przedmiocie? — zapytał.
 — Co do szczegółów, dotyczących poprzedniego proboszcza, który zarządzał tutejszą parafią w roku 1861-ym.
 — A! mówisz o zacnym księdzu Langier, o tym, której ja zastąpiłem? Umarł on w pamiętnym roku 1871-ym i odtąd pełnię obowiązki plebana?
 — Zatem ksiądz proboszcz go znałeś?
 — Bardzo mało; widziałem go parę razy na krótko przed zgonem.
 — Wszak on miał siostrę?
 — Tak. Lecz ta przed nim umarła.
 — Siostra ta wychowywała przy sobie dziecię?
 — Swego syna, jak mi mówiono.
 — To mój... mój Juraś! — pomyślała, zadrżawszy, Joanna.
 — Czy nie wiadomo księdzu proboszczowi — odezwała się po chwili, powściągając wyruszenie — co się stało z tem dziecięciem? Właśnie, aby się o tem dowiedzieć, przybyłam umyślnie do Chévry.
 Proboszcz potrząsnął głową.
 — Nie jestem w stanie w tem cię objaśni — rzekł, gdym przybył tu dla objęcia parafii, opowiadano mi, że syn siostry proboszcza Langier przybył na pogrzeb swojego wuja