Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/289

i wkrótce potem wyjechał do Paryża z przyjacielem zmarłego. Prócz tego szczegółu, nie wiem nic więcej.
 — Nazwisko tego przyjaciela?... radabym je wiedzieć...
 — Nie wiem, jak on się nazywał.
 — Mer tutejszy zna je, być może?
 — Obecny mer ma lat dwadzieścia siedem, w owym czasie uczył się jeszcze w kolegium.
 — Lecz dawny mer... ten z roku 1861?
 — Umarł oddawna, dwóch po nim już było następców...
 — A służąca niegdyś księdza Langier?
 — Poprzedziła do grobu proboszcza i jego siostrę.
 — Ta siostra była wdową, nieprawdaż? — pytała dalej Joanna.
 — Tak, wdową.
 — Jak więc nazywał się jej mąż?
 — Być może, żem kiedyś wiedział o tem, lecz zapomniałem — odrzekł ksiądz.
 — Czy ona tu w Chévry umarła?
 — Tak mi się zdaje.
 — Zatem jej nazwisko musi być zapisanem w aktach kościelnych, jak również w księgach u mera i na cmentarzu po nad mogiłą.
 — Było tak, być może, lecz wszystko podczas wojny zniszczonem zostało. Potyczka wznawianą była w tej wiosce po kilkakroć razy, mieszkanie mera wraz z trzecią częścią domostw wieśniaczych spalone zostało, akta kościelne uległy zupełnemu zniszczeniu, nagrobki nawet wrogowie porozbijali granatami.
 — A więc — szepnęła wdowa z rozpaczą — nic... nic się nie do wiem!...
 Pytania jej wzbudziły podejrzenia w umyśle proboszcza, wzruszenie je z każdą chwilą widoczniejszem stawało się.
 — Jakież pobudki osobiste popychają cię do zbadania tych szczegółów? — zapytał ksiądz, brzmieniem głosu, kładąc nacisk na wyrazie osobiste.