Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/300

 — Starałam się — odpowiedziała szwaczka — wywiązać jak najlepiej z powierzonej sobie roboty, niewiem wszelako, czy pani będziesz zadowoloną?
 — Przynosisz mi suknię już wykończoną?
 — O! nie, przygotowaną dopiero, radabym przymierzyć ją pani.
 — Dobrze, ale czy oznaczyłaś, w jaki sposób spódnica i stanik mają być przyozdobione kwiatami?
 — Oznaczyłam, natychmiast pani pokażę.
 Tu szwaczka zdjąwszy pokrycie rozłożyła suknię na kanapie.
 — Ślicznie, przecudnie — wołała córka Pawła Harmant. Sposób jej przystrojenia jest nader oryginalnym.
 — Ja to wymyśliłam — rzekła z naiwną dumą robotnica.
 — Winszuję pani, szczerze winszuję. Masz gust wytworny.
 Marya powoli odzyskiwała wesołość. Zniknęła bladość jej twarzy, mimo, że drobny, suchy kaszel napastować jej nie przestawał.
 — Biedne dziecię — myślała Łucya — ona rzeczywiście jest chorą.
 I ta uboga dziewczyna całem sercem żałowała milionerki.
 — Zaczniemy przymierzać więc — poczęła Marya.
 — Jestem na rozkazy pani.
 — Czy mam przywołać pokojówkę?
 — To nie potrzebne, ja ją chętnie zastąpię.
 Rozpoczęło się przymierzanie, owa tak ważna czynność znana dobrze naszym czytelniczkom.
 Marya pociągniona sympatycznym wyrazem twarzy robotnicy zawiązała z nią rozmowę.
 — Jak dawno pani pracujesz w zakładzie pani Augusty? — pytała.
 — Od piętnastu miesięcy...