Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/301

 — Zdaje się, że ona panią bardzo lubi?
 — W rzeczy samej okazuje mi wiele życzliwości.
 — Wspominała mi kiedyś, iż życzyła sobie, byś pani u niej zamieszkała.
 — Tak jest, wolę jednak pracować u siebie.
 — Mieszkasz zapewne przy rodzicach lub krewnych?
 — Nie mam wcale rodziny — Łucya smutno odrzecze.
 — Jesteś więc sierotą?..
 — Nic nie wiem. W pierwszym roku mojego życia oddaną zostałam do przytułku dla niemowląt.
 — Do przytułku dla porzuconych dzieci? — powtórzyła Marya.
 — Tak pani.
 — Zatem twój ojciec i matka opuścili cię?.. ach! to okropne...
 — Smutne w rzeczy samej — odpowiedziała dziewczyna — czuję albowiem, iż kochałabym tkliwie mą matkę. Nigdy jednakże na myśl mi nie przyszło złorzeczyć jej za to. Przyszedłszy z wiekiem do zastanowienia, wytłomaczyłam sobie, iż ona nie była winną, że być może głód, nędza, zmusiły ją do tego postąpienia, nad którem zapewne wiele cierpiała.
 — Masz słuszność — odparła córka Pawła Harmaut — chociaż co do mnie, wołałabym umrzeć raczej z głodu, niźli rozłączyć się z dzieckiem. W tym razie matka twoja w części zasługuje, być może na uniewinnienie, lecz ojciec twój... ojciec?..
 — Mój ojciec może umarł... matka wdową być mogła...
 — To prawda.
 — Zresztą — dodała Łucya — czyż mało znajduje się nieszczęśliwych, uwiedzionych dziewcząt, pozostawionych wraz z dzieckiem?..
 — I w tem masz słuszność zupełną — szepnęła Marya w zadumie. — A czy nie powiedziano ci kiedy w przytułku, w jaki sposób zostałaś tamże oddaną? Czyli nie pozosta-