Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/303

ra, nie szczędząc mi rad, ani przestróg uczciwych, prawdziwą, była mi matką. Zgon jej oblałam gorącemi łzami. Miałam natenczas lat dziewiętnaście. Mogłabym była znaleźć miejsce w przytułku jako robotnica, wołałam jednak sama u siebie pracować. Zebrawszy nieco zaoszczędzonych pieniędzy, kupiłam sobie sprzęty, wynajęłam pokoik i udałam się do znakomitszych magazynów, prosząc o robotę. Jedna z modniarek, u której przez rok pracowałam, wyjechała na obczyznę, natenczas pani Augusta przyjęła mnie i dotąd u niej pozostaję.
 — Ileż lat masz, Łucyo, obecnie — pytała Marya — wszak pozwolisz mi się tem imieniem nazywać, nieprawdaż?
 — Najchętniej — odpowiedziało dziewczę; — uważam to za dowód wysokiej życzliwości dla siebie ze strony pani i jestem ci wdzięczną.
 — Powiedz mi zatem, ile masz lat obecnie?
 — Zaczęłam rok dwudziesty drugi?
 — Dlaczego, posiadając tyle gustu i zręczności, nie otworzyłaś na własną rękę magazynu?
 — Ponieważ do tego potrzeba dwóch rzeczy, których nie posiadam.
 — A mianowicie?
 — Najprzód klijenteli, a następnie kapitału na pierwsze urządzenie zakładu.
 — Zdaje mi się, że posiadając podobnie korzystną zdolność, łatwoby ci było znaleźć męża, jeśli nie bogatego, to w każdym razie z pewną sumką pieniędzy, która posłużyćby mogła na urządzenie szwalni, klijentela zaś wkrótceby się potem znalazła.
 Na wspomnienie męża Łucya się zarumieniła.
 — Ej! ja zgaduję — zawołała Marya z uśmiechem, spostrzegłszy zakłopotanie dziewczyny — ty masz już narzeczonego...
 — Tak... w rzeczy samej — odrzekła zapytana.
 — I rychłoż nastąpią zaślubiny?
 — Nic nie wiem. Ten, którego kocham, nie posiada ma-