Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/309

 — Powtarzam, jestem silną, potrzebuję na życie zarobić — odrzekła wdowa.
 — Znasz dobrze Paryż?
 — Nie wiele; wasi klienci jednakże zamieszkują zapewne w tym samym cyrkule?
 — Mamy ich w calem mieście.
 — Gdzie mieszka pryncypał?
 — Przy ulicy Delfinatu.
 — Znam tę ulicę.
 — Mamy kupujących wzdłuż i wszerz miasta, aż ku ulicy de Marais — ciągnął dalej chłopiec.
 — W jednym dniu obeznam się z tem wszystkiem, nóg swoich oszczędzać nie będę. Sądzisz pan, iż pryncypał mnie przyjmie, skoro mu się przedstawię? — pytała.
 — Rzecz pewna. Od trzech dni poszukuje pilnie kobiety do roznoszenia chleba. Powiem majstrowi, że pani przyjdziesz jutro zrana porozumieć się z gospodynią, gdyż pani Lebret wyłącznie się tem zajmuje.
 — Proszę, uczyń mi pan tę przysługę, Bóg cię za to wynagrodzi!
 Brzmienie głosu mówiącej wzruszyło serce piekarskiego terminatora.
 — Upewniam panią, że zrobię, o co prosisz, wyglądasz bowiem na dzielną i uczciwą kobietę. Jutro zrana przychodź do sklepu, objaśniwszy, iż przybywasz z rekomendacyi lugdańczyka, pod tem to bowiem nazwiskiem wszyscy mnie znają; przyjdź, a zastaniesz tam gospodynię.
 — O której godzinie mam przyjść?
 — Pomiędzy siódmą a ósmą zrana.
 — Na ulicę Delfinatu?
 — Tak, numer 15-ty, piekarnia Lebreta, wszyscy ją znają, tam ja pracuję. Zatem do widzenia, mateczko — kończył wesoło — bądź spokojną, zaręczani ci, iż otrzymasz to miejsce. Lecz jeszcze słowo — dodał, wracając się odedrzwi — trzeba ci będzie obeznać się z różnemi gatunkami bułek i chleba, oraz