Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/335

 — Czyżbyś się pan obawiał?
 — Tak.
 — Ależ czego?
 — Iż to może się nie udać... Ach! racz pani wspomnieć, że cała ma przyszłość na los rzuconą zostaje.
 — Uspokój się pan — mówiła Marya z uśmiechem — masz we mnie wiernego sprzymierzeńca i za skutek dobry poręczam.
 Przy tych słowach podała mu drobną swą rękę, która w jego dłoni zadrżała.
 — Pójdźmy — ozwała się — bądź pan spokojnym, licz na mnie.
 To mówiąc, wyszła z salonu, prowadząc za sobą młodzieńca w stronę pokoju, przytykającego do biblioteki.
 — Zaczekaj pan tu chwilkę — wyrzekła — i miej w pogotowiu list od pana Darier.
 Drżenie nerwowe opanowało Lucyana.
 Dziewczę puknęło z lekka do drzwi biblioteki, a następnie tam weszło.
 Przemysłowiec jak wiemy, zajęty porządkowaniem na biurku papierów, zwrócił się w tą stronę.
 — Ach! to ty drogie dziecię — zawołał — cóżeś tak rano dziś wstała?
 — Rano... mówisz ojcze? czyliż podobna spać o wpół do dziesiątej...
 — Już wpół do dziesiątej?
 — Jeżeli nie dziesiąta — mówiła z uśmiechem.
 — Przyszłaś zapewne wezwać mnie na śniadanie? — pytał Harmant.
 — Nie; siądziemy doń dzisiaj po dziesiątej, przyszłam ażeby pomówić z tobą ojcze o interesach.
 — O interesach? mówisz to tak poważnie... Być może potrzebujesz pieniędzy na sprawunki dla siebie, mów, a natychmiast ci je wyliczę.