Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/348

 — Mam z ojcem pani jechać do Courbevoie.
 — A więc zostaniesz pan u nas na śniadaniu?
 — Tak, pani: pan Harmant polecił mi o tem panią uprzedzić.
 — Doskonale! — zawołała uradowana — biegnę wydać rozkazy; przebacz pan, iż na chwilę pozostawię cię samym.
 I wyszedłszy z salonu, rozkazała kamerdynerowi położyć jedno nakrycie więcej do śniadania, poczem udała się do biblioteki dla złożenia ojcu podzięki.
 Były nadzorca siedział w postawie, w jakiej go opuściliśmy. Spostrzegłszy wchodzącą córkę, wstał i podszedł ku niej.
 — Jakże? — zapytał — rozmawiałaś ze swym protegowanym? jestżeś zadowoloną?
 — Och! tak, mój ojcze! — wołało dziewczę, rzucając mu się w objęcia — więcej zadowoloną niż sądzisz... kocham cię za to stokroć razy więcej!
 Garaud spojrzał ze zdumieniem na twarz dziewczyny, łzami zroszona Nachmurzył czoło i jednocześnie myśl straszna, przerażająca, zawładnęła jego umysłem.
 — Pójdźmy na śniadanie — rzekł, pokonywając obawę.
 — Tak, pójdźmy — odpowiedziała Marya — a nawet towarzyszyć ci będę do Courbevoie.
 — Jak to, chcesz tam jechać?
 — Chcę tego.
 — Dobrze więc, pojedziemy.
 Ojciec wraz z córką, połączywszy się z Lucyanem w salonie, przeszli następnie do jadalni.
 Podczas śniadania Harmant wypytywał nowego dyrektora o szczegóły jego rzemiosła. Syn Juliana Labroue odpowiadał w sposób, dający poznać zdolność i głęboką wiedzę w jego specyalności. Marya była rozpromienioną. Po śniadaniu kamerdyner wszedł z oznajmieniem, iż povróz oczekuje przed pałacem. Odjechali we troje do Courbevoie, gdzie bawili kilka godzin, oglądając roboty około budowli i urządzenia fabryki,