Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/351

 — Dobrze... połóż to pani na stoliku — odrzekło dziewczę, robotą pilnie zajęte — skoro ukończę ten stanik, wezmę pani miarę... Wszak możesz chwilkę zaczekać?
 — Jak najchętniej; ukończyłam już dzienny mój obchód, jestem wolną do jutra rana, nie spiesz się więc, proszę.
 — Lubię szyć prędko — Łucya odparła. I szybko migając igłą, rzucała od czasu do czasu ku drzwiom spojrzenie, wsłuchując się w najmniejszy szelest na schodach.
 Ta natężona uwaga dziewczęcia i niepokój widoczny w całej jej postaci nie uszła baczności Joanny.
 Chcąc poznać tego przyczynę, badać dziewczę należało, a czyliż służyło jej prawo do czegoś podobnego? Poprzestała więc na zadaniu kilku zapytań.
 — Jak dawno pani zajmujesz się szyciem? — zapytała nagle, pragnąc dowiedzieć się czegoś z przeszłości młodej robotnicy.
 — Od lat sześciu, matko Elizo.
 — Uczyłaś się tego w Paryżu?
 — Tak, pierwszą naukę szycia udzielano mi w przytułku, gdzie zostałam wychowaną.
 Na te słowa Joanna zadrżała.
 — Zostałaś wychowaną w przytułku? — powtórzyła żywo.
 — Tak — odrzekło smutnie dziewczę. — Nie znałam ni mego ojca, ni matki. Oddano mnie niemowlęciem do przytułku dla opuszczonych dzieci.
 — W Paryżu? — pytała drżącym głosem roznosicielka.
 Pochylona nad szyciem Łucya, nie dostrzegła silnego wzruszenia, jakie widniało w obliczu przybyłej.
 — W Paryżu — odpowiedziała.
 — Jak dawno to było?
 — Dwadzieścia jeden lat temu.
 — Dwadzieścia jeden lat — powtórzyła Joanna, której odległa ta data nasuwała tyle wspomnień bolesnych.
 — A ileż panno Łucyo masz lat obecnie?