Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/352

 — Według tego, jak mi powiadano, zdaje się, że zaczęłam dwudziesty drugi rok życia.
 — Czy nie mówiono ci, gdzie spędziłaś pierwszy rok, do chwili umieszczenia cię w przytułku?
 — Nic mi o tem nie mówiono.
 — I nie wiesz, czyli zostałaś tam oddaną przez rodziców lub krewnych?
 — Nie wiem.
 — Lecz o tem w przytułku wiedzieć powinni?
 — Być może, iż wiedzą... wszak to nie powód, ażeby mnie o tem powiadamiano.
 — Dlaczego?
 — Ponieważ reguła zabrania wyjawiania dzieciom tajemnicy ich urodzenia. W razie żądania jej odsłonięcia, osoba, która złożyła dziecię, lub druga przez nią upoważniona, winna oznajmić dzień i godzinę, w którem dziecko do zakładu oddanem zostało, oraz wyjawić wskazówki, dołączone na bieliźnie, lub ubraniu niemowlęcia, dla ułatwienia poszukiwań.
 — Zatem — ciągnęła dalej wdowa — pani nie wiesz zarówno, czyli te drobne wskazówki istniały obok ciebie.
 — Istniały, wiem o tem.
 — Gdybyś wiec poznać je zapragnęła?
 — Nie objaśnionoby mnie, jestem przekonaną.
 — Lecz i to imię Łucyi jakie ci nadano? — mówiła z drżeniem Joanna.
 — Imię to żadnego nie stanowi dowodu, zostałam oddaną do przytułku w dniu świętej Łucyi, ztąd to, być może tak mnie nazwano.
 — A zatem ona wypadkowo nosi to imię — myślała ze ściśnionym sercem nieszczęśliwa kobieta — a ja tak ślepo wierzyć poczynałam, znikły więc moje nadzieje!
 — Oto już ukończyłam stanik — wyrzekła Łucya, składając robotę. — Wezmę ci teraz miarę, matko Elizo.
 Jednocześnie szybkie kroki dały się słyszeć na wscho-