Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/353

dach. Łucya podbiegła ku drzwiom, a schyliwszy takowe, nasłuchiwać poczęła.
 Kroki idącego ucichły na trzeciem piętrze.
 — To nie on — szepnęło dziewczę, wracając z nachmurzoną twarzą.
 Joanna spostrzegła ów nagły smutek dziewczyny.
 — Pani oczekujesz kogoś? — spytała.
 — Tak, matko Elizo, kogoś, którego i ty znasz zarówno.
 — Kogóż takiego?
 — Pana Lucyana, widziałaś go tu u mnie kilkanaście razy.
 — A! tego młodego człowieka mieszkającego naprzeciw.
 — Tak, mego narzeczonego... oczekuję go z niepokojem, który zrozumiesz, skoro ci powiem, że dzisiejszego rana miał on otrzymać stanowczą decyzyę względem miejsca o jakie się stara, a od którego nasze przyszłe szczęście zawisło. Gdyby otrzymał ów obowiązek, zaślubi mnie w tym roku, Lucyan mi to przyrzekł.
 — Pojmuję teraz twoją obawę, drogie dziecię, pojmuję — rzekła roznosicielka — nie trzeba jednak zbyt się niepokoić. Jeżeli opóźnia się twój narzeczony z przybyciem, to niezawodnie jakaś ważna sprawa zatrzymać go musiała... nadejdzie wkrótce, bądź pewną, pośpieszy z dobrą wiadomością.
 — Ach! aby nie ze złą tylko — smutno zawołała dziewczyna.
 — Czemu trapić się przedwcześnie?
 — Czemu? — powtórzyła Łucya z westchnieniem — zły los od tak dawna nas ściga!..
 — Zły los?.. ja ci zaręczam że wiadomość tym razem będzie pomyślną.
 — Oby Bóg dał!.. ostatnia to moja nadzieja! Pójdź pani — dodała — wezmę ci miarę.
 To mówiąc, poczęła rozmierzać tasiemką objętość ramion, pleców, piersi i rąk przybyłej.
 Kroki powtórnie dały się słyszeć na wschodach.