Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/362

 Nazajutrz w oznaczonym czasie Labroue przybył.na ulicę Bonapartego. Zastał u Jerzego malarza, Edmunda Castel, który już otrzymał wiadomość o pozyskanem przez Lucyana miejscu w fabryce.
 — Winszuję panu, szczerze winszuję — rzekł — panie Labroue, stanowiska, którego jesteś godnym; świetna przyszłość obecnie otwiera się przed tobą.
 — Wierzę w nią i nie ukrywam, iż mam ważne nadal zamiary.
 — Jakież, jeśli zapytać wolno?
 — Rozwinąć kiedyś do lotu własne swe skrzydła, pracować nie dla drugich, ale dla siebie samego.
 — Miałżebyś pan zamiar kiedyś odbudować warsztaty po swoim ojcu w Alfortville?
 — Tak właśnie. Jest to obowiązkiem, który wypełnić postanowiłem. Skoro tylko zaoszczędzę sumę, potrzebną na rozpoczęcie robót, zacznę je wykonywać. Pamięć mojego ojca będzie mnie podtrzymywała w tej pracy.
 — Zacne, szlachetne postanowienie — zawołał Darier — postanowienie godne dobrego syna i wielkiego serca. Ambicya, w ten sposób pojęta, jest najwznioślejszem z ludzkich dążeń. A teraz, skoro weszliśmy na drogę wspomnień przeszłości — dodał po chwili — zdam ci rachunek ze starań, przedsięwziętych przezemnie względem odszukania owej kobiety, skazanej za zbrodnię podpalenia i morderstwa.
 — A! względem Joanny Fortier?
 — Tak właśnie.
 — Winna, czy niewinna, nieszczęsna ta wycierpiała wiele — rzekł Lucyan.
 — Jak cierpią wszyscy skazani — ozwał się Edmund Castel.
 — O! znacznie więcej... — rzekł Jerzy. — Po wydaniu wyroku popadła w obłąkanie.
 — W obłąkanie! — zawołał Lucyan.