Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/372

 — Czyliż to jednak wypada? — odważył się zaprotestować Harmant.
 — Czemu nie? — odpowiedziała — córka w towarzystwie ojca, może iść wszędzie.
 — Dobrze... razem więc pojedziemy. Darier pisał do mnie przed trzema dniami, nie miałem dotąd czasu na list jego odpowiedzieć.
 — Dziękował ci ojcze zapewne, za przyjęcie pana Labroue...
 — Tak, lecz w tym razie, nie on mnie, ale ja jemu winienem być obowiązanym.
 — Jakto?
 — Ponieważ Jerzy Darier oddał mi prawdziwą przysługę, rekomendując swego przyjaciela.
 — Jesteś więc zadowolonym z pana Labroue?
 — Bardzo... jest to chłopiec niepospolitych zdolności, przytem zna swoje rzemiosło doskonale!
 — A obok tego tak dobrze wychowany, uprzejmy, szlachetny, prawdziwy dżentelmen — dodała z zapałem. — Widzisz więc ojcze, żem się nie omyliła, odkrywszy w nim te wszystkie zalety przy pierwszem widzeniu.
 Harmant bacznie spojrzał w swą córkę.
 Mówiąc to, dziewczę mocno się zarumieniło i przez chwilę wyrzucała sobie, iż za zbyt może dozwoliła owładnąć się uniesieniu, wkrótce jednakże przybrała spokojność.
 — Może to i lepiej — myślała — iż dorozumiewa się, że ja kocham Lucyana. Gdy chwila walki nadejdzie, łatwiejszem mi będzie zwycięztwo.
 Były nadzorca wydał rozkaz aby zaprzęgano do powozu.
 — Idź, ubierz się, drogie dziecię — rzekł — i ja się również przygotuję.
 — Za kwandrans powrócę — odpowiedziała, udając się do swego pokoju.