Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/388

 Przyśpieszył kroku. Drzwi biura były zamknięte.
 Nacisnął sprężynę.
 Jeden z urzędników pośpieszył otworzyć.
 — Co pana sprowadza? — zapytał.
 — Chcę widzieć się z panem Harmant w osobistym interesie.
 — Musisz pan zaczekać... Pan Harmant obecnie odbywa naradę z dyrektorem robót.
 — Zaczekam, skoro potrzeba.
 — Spocznij pan proszę.
 Owidyusz usiadł.
 Harmant zamknąwszy się z Lucyanem Labroue, naradzał się z nim nad pewnemi ulepszeniami w maszynie, próbowanej tego rana. Rozmowa ich trwała blisko pół godziny. Korzystając z tego czasu Soliveau układał plan swojej kampanii.
 Nareszcie otwarły się drzwi gabinetu. Wyszedł Lucyan Labroue, trzymając w ręku papiery. Spojrzał na Owidyusza, a potem zwracając się do chłopca posługującego:
 — Proszę nieprzeszkadzać — rzekł — panu Harmant obecnie pod żadnym pozorem, jest on zajętym... pracuje. Poczem oddalił się.
 — Słyszałeś pan? — wyrzekł urzędnik do Owidysza — musisz zaczekać jeszcze.
 — Zaczekam, nie pilno mi wcale.
 I rozłożywszy się na krześle siedział w milczeniu. Pół godziny tak upłynęło, poczem z sąsiedniego pokoju dobiegł głos dzwonka.
 Posługujący pobiegł ku drzwiom gabinetu.
 — Czy to pryncypał dzwoni? — pytał Soliveau.
 — Tak panie.
 — Powiedz mu, że ktoś pragnie się z nim widzieć w osobistym interesie.
 — Pańskie nazwisko?
 — To nie potrzebne... pan Harmant mnie nie zna.