Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/393

 — Cóż więc zrobisz zemną?
 — Pozwolę ci żyć bez pracy wygodnie.
 — Zdała od ciebie?
 — Tak. Z warunkiem, ażebyśmy się widywali o ile można najrzadziej.
 — Nie jest to grzecznie, ani uprzejmie; wszakże będąc dobrym chłopcem, nakażę milczenie memu sercu i na wszystko się zgodzę. Pozwolisz mi jednak przyjść do pałacu przy ulicy Murillo dla powitania mojej kuzynki, którą szalenie kocham, bez wzajemności jednak z jej strony, niestety!
 — Później, później!
 — Niech i tak będzie, przybędę skoro mi na to pozwolisz A teraz jakież masz względem mnie zamiary?
 — Wyznaczę ci pensyę.
 — W ilości?
 — Dwunastu tysięcy franków rocznie.
 — To znaczy tysiąc franków miesięcznie — rzekł Soliveau, wykrzywiając usta, choć w głębi był z tego zadowolonym. — Fundusz to nader skromny — dodał — trzeba jednak ograniczyć swoje wydatki i być z tego zadowolonym. Przyjmuję więc, proszę jednak o wyliczenie mi pewnej kwoty, ponieważ jestem bez grosza, a potrzebuję kupić nieco sprzętów, trochę bielizny, wszystkiego mi braknie albowiem.
 — Wyliczę ci zaraz pięć tysięcy franków7 na pomienione wydatki, dołączywszy do tego pierwszą ratę twój pensyi, której pobierać nie przestaniesz, dopóki żyć będę.
 — Może zechcesz na piśmie stwierdzić powyższe zobowiązanie?
 — Na co? dlaczego? to niepotrzebne.
 — W rzeczy sarnię — odparł z uśmiechem Soliveau — znam dobrze twą słowność. Dostanę zatem obecnie sześć tysięcy franków i każdego pierwszego dnia w miesiącu będę przychodził tu po bilet tysiącofrankowy.
 — Nie, nie, nie tutaj! — zawołał żywo Garaud.
 — Gdzież więc?