Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/398

 Znajdowała się w swoim pokoju, dokąd Harmant przychodził uścisnął ją zwykle przed odjazdem, gdy rano wybierał się do fabryki. Zapukał tam zlekka.
 — Proszę wejść — odpowiedziała Marya.
 Przemysłowiec ukazał się we drzwiach.
 Dziewczę już było ubrane, lecz w ów poranek zimny i szary, czując się więcej cierpiącą z powodu zmiany atmosfery, co na nią silnie oddziaływało, siedziała w pół leżąc na szeslongu pod oknem, zatopiwszy w obłokach swe smutne spojrzenie. Spostrzegłszy wchodzącego ojca, uśmiechnęła się zlekka. Bladość jej oblicza była przestraszającą, a na tych bladych policzkach dziewczęcia rysowały się gorączkowe rumieńce. Oczy jej błyszczały światłem podnieconem. Za pierwszem spojrzeniem Harmant odgadł owe złowróżbne symptomy i serce boleśnie mu się ścisnęło. Usiadłszy przy córce, ucałował ją, a ująwszy jej ręce, uczuł, że są rozpalonemi.
 — Masz nieco gorączki — wyrzekł ze wzruszeniem.
 — Tak... trochę — odpowiedziała.
 — Źle spałaś, dzisiaj?
 — Bardzo źle.
 Przy tych słowach suchy kaszel począł rozdzierać piersi dziewczyny.
 — Ty cierpisz! — zawołał Harmant.
 — Tak, cierpię, ojcze, mocno cierpię!
 Dwie łzy spłynęły z oczu nędznika, w którego duszy, wyzutej z wszelkich uczuć ludzkich, ojcowstwo jedynie pozostało.
 — Gdzie źródło twego cierpienia? — wyjąkał z cicha.
 — Tam i tu! — odpowiedziała, przykładając rękę kolejno do piersi i czoła.
 — W głowie więc i w piersiach? — zapytał.
 — Nie, w sercu tylko.
 Morderca Juliana Labroue zadrżał.
 — W sercu? — powtórzył.
 — Tak, ojcze, w sercu.