Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/402

 Służąca z okrzykiem trwogi poskoczyła ku młodej swej pani.
 Jednocześnie Marya z lekka się poruszyła.
 — Wraca do przytomności... — wyszepnął Harmant z odblaskiem szczęści w spojrzeniu. Boże! miej litość nademną — wyjęknął — nie zabieraj mi jej... nie zabieraj!
 I uniósłszy zemdloną zaniósł ją na łóżko.
 Kilka kropel krwi ukazało się na ustach dziewczęcia.
 Garaud cofnął się z przerażeniem.
 Marya uniósłszy powieki spojrzała w około siebie.
 — Lucyan... och! Lucyan — z cicha szepnęła.
 — Uspokój się... — rzekł Harmant — pochylając się ku niej, będziesz żyła aby go kochać.
 Te wyrazy jak iskrą elektryczną ożywiły chorą. Objąwszy rękoma głowę ojca, ucałowała go w oba policzki.
 — Dasz mi go zatem? — wyszeptała z cicha.
 — Tak... tak!
 — Naprawdę?
 — Przysięgam!
 — Ach! jakżem szczęśliwą! — wyrzekła — radość powraca mi siły... wkrótce wyzdrowieję... ja nie chcę... nie chcę umierać!
 Ucałowawszy swe dziecię, Jakób Garaud wyszedł z pokoju, poleciwszy ją staraniom pokojówki. Z progu zwrócił się raz jeszcze, obrzucając pełnem miłości spojrzeniem tę bladą twarz dziewczęcia, dotkniętą już prawie pocałunkiem śmierci.
 — Do widzenia me dziecię — rzekł — bądź spokojną... w wieczór się zobaczymy.
 Przed pałacem czekał zaprzężony powóz. Wskoczył weń przemysłowiec rozkazując wieść się do Courbevoie.
 Głowa mu ogniem płonęła, ból rozsadzał piersi. Przestraszająca walna toczyła się w duszy tego człowieka, chodziło tu o ocalenie życia jego jedynego dziecięcia.
 — Niech się co chce stanie! — zawołał z postanowieniem — małżeństwo to do skutku przyjść musi... życie Maryi