Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/422

 — Ach! to idyota! żenić się z taką... głupie... głupie zwierzę!
 — Mimo to wszystko, odmówił przyjęcia ręki mej córki.
 — Zaczynam po trosze rozumieć... Tę więc to srokę, która wstrzymuje bieg twych projektów usunąć z drogi należy...
 — Tak... o nią tu chodzi.
 — Gdy zniknie, Lucyan Labroue nie wypuści z rąk twoich milionów.
 — Jedyny to sposób ocalenia mej córki.
 — A więc biorę na siebie tą sprawę — rzekł Soliveau. — Położyłeś we mnie zaufanie, godnie mi więc temuż odpowiedzieć należy. Zgłaszasz się do mnie... to mi pochlebia. Jestem oddany tobie w zupełności. Bądź spokojny, wkrótce twa córka zostanie żoną Lucyana Labroue... Ale... jakże się nazywa ta papuga o jaką nam chodzi... gdzie mieszka?
 — Niewiem tego.
 — To objaśnienie, do pioruna!.. niedaleko mnie zaprowadzi...
 — Prawda... lecz wymyśliłem agenta który dopomódz nam może w wykryciu tego, czego potrzebujemy...
 — Któż to taki?
 — Posłuchaj... Wysyłam Lucyana na trzy tygodnie do Bellegarde, aby tam ustawił maszyny i wykonał plany.
 — Doskonale! przez ten czas nie będzie nam na pięty następował...
 — Dziś, nocuje on w fabryce, ażeby jutro równo ze świtem wyekspedyował ładunek. O pierwszej w południe będzie obecnym na stacyi, przy wysyłce tegoż.
 — A potem?
 — Wyjedzie sam, w poniedziałek zrana.
 — Wybornie rozporządziłeś... ani słowa przeciwko temu — zawołał Soliveau — mając wolną niedzielę, a odjeżdżając w poniedziałek, poświęci ten dzień zapewne swej ukochanej...