Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/437

 — Łucya zlekka go odsuęnła.
 — Nie jesteśmy jeszcze małżonkami — wyrzekła z uśmiechem. — Złóż te pocałunki do kasy oszczędności.. odnajdziemy je później...
 — Złośliwa!..
 — Nie!.. czuwam nad własnem twem dobrem. Bądźmy, jak wypada, poważni. Siedząc przy stole, myślmy o śniadaniu. Jakże ci smakują te kotlety?
 — Wybornie.
 — Nazbyt się zrumieniły...
 — Nie sądzę...
 — Jestżeś wciąż zadowolonym ze swego stanowiska u pana Harmant? — pytała dalej!
 — Czym zadowolony? — odrzekł w zamyśleniu — tak... pryncypał jawnie okazuje mi wiele zaufania, i właśnie mam cię powiadomić o pewnym szczególe z którego jednak nie będziesz kontenta...
 — Cóż takiego? — pytała żywo — jakaś zła wiadomość?..
 — Dobra, lub zła — odrzekł — stosownie do tego, jak ją kto pojmuje. Przez dwie niedziele widzieć się z sobą niebędziemy.
 — Przez dwie niedziele... dlaczego?
 — Wypadnie mi być nieobecnym przez dwa lub trzy tygodnie. Pan Harmant posyła mnie do Bellegarde dla ustawienia tam nader ważnych maszyn i zastąpienia w tej czynności siebie samego.
 — Zatem korzystnem to będzie dla ciebie?
 — Bezwątpienia.
 — Jedź więc... może to zbliży termin naszego małżeństwa. Lecz będziesz do mnie pisywał... nieprawdaż?
 — Codziennie... przyrzekam. Nie smuć się przeto moim odjazdem, trzy tygodnie prędko upłyną. Skoro powrócę, powitanie nasze da nam zapomnieć o troskach rozłączenia. Zresztą, powtarzam, ta podróż wiele nam przyniesie korzyści. Pan Harmant dał mi za to wysokie wynagrodzenie. Ach!