Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/444

 — Mówiłem o tem wszystkiem ojcu pani, jak to było mym obowiązkiem — odrzekł Labroue.
 — Jakto? mówiłeś pan o tym zamiarze memu ojcu? — pytała Marya ze zdziwieniem.
 — Tak, pani.
 — Kiedy?
 — Przedwczoraj.
 — A ha! to dobrze — odpowiedziała. — Życzę wam szczęścia obojgu. To jednak nie przeszkodzi ci Łucyo dla mnie pracować — dodała, zmieniając nagle ton mowy. — Liczę na twoją punktualność.
 — Nie zawiedziesz się, pani.
 — Żegnajcie więc!
 — Lecz pani jesteś znużoną, pozwól mi odprowadzić się do powrozu.
 — Nie, nie!
 — Lecz proszę...
 — Nie nalegaj! — zawołała niecierpliwie milionerka — przykrość byś mi tem zrobiła. Zostań przy panu Lucyanie... on jutro wyjeżdża... nie należy ci pozbawiać go swej obecności. Czy pan zobaczysz się z mym ojcem przed wyjazdem, panie Labroue?
 — Nie, pani.
 — Nic mu pan nie masz do powiedzenia? Żadnych objaśnień nie będziesz potrzebował od niego?
 — Żadnych; odebrałem szczegółowe rozporządzenia, do których z całą ścisłością się zastosuję.
 — Zatem szczęśliwej podróży, panie Labroue! Do widzenia, Łucyo!
 I szybko wybiegła, pozostawiając dziewczynę osłupiałą wobec zagadki, jakiej rozwiązać nie zdołała.
 Lucyau uczuł się być owładnięty litością dla owej córki milionera, która pomimowolnie z jego przyczyny tak srodze cierpiała.