Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/455

 Lucyan podbiegł ku niej.
 — Witamy panią! — rzekł — właśnie mówiliśmy o tobie przed chwilą.
 Łucya uścisnęła przybyłą.
 — Siądź pani z nami do obiadu — wyrzekła.
 — Nie mogę, drogie dziecię, mimo całej przyjemności, jakąby mi to uczyniło.
 — Dlaczego?
 — Pani Lebret mocniej jest słabą... Muszę powracać do sklepu. Przyszłam wziąść okrycie, a nie chcąc wchodzić do siebie przed widzeniem się z tobą, przybiegłam na chwilę, aby was oboje pozdrowić, ponieważ spodziewałam się, że tu zastanę pana Lucyana.
 — Lucyana, który mnie opuszcza na trzy tygodnie — wyrzekła smutno dziewczyna.
 — Odjeżdżasz pan? — pytała wdowa z niepokojem.
 — Tak, matko Elizo.
 — Gdzie? co cię zmusza do tego? — Ważna robota ha prowincyi, przy której nadzór powierzył mi pan Harmant.
 — I twoja nieobecność potrwa aż trzy tygodnie?
 — Mniej więcej...
 — Ach! to cała wieczność! — zawołała Łucya z westchnieniem. — I jeszcze ciebie przy mnie nie będzie, matko Elizo...
 — Smuci mnie to niewypowiedzianie — wyrzekła roznosicielka; — nie mogę jednak opuścić tej biednej, chorej kobiety, która jest dla mnie tak dobrą i pragnie, abym ja nad nią czuwała. Bądź jednak spokojną — dodała — przybiegnę, aby cię uścisnąć, ilekroć tylko znajdę wolną chwilę.
 — Proszę cię o to, matko Elizo — rzekł Labroue.
 — Będę przyśpieszała mój obchód co rano, ażeby zyskać choć kilka minut czasu na pomówienie z Łucyą, przynosząc jej chleb — odparła wdowa.
 — Będziemy o nim mówiły.!. — szepnęło dziewczę, obrzucając tkliwem spojrzeniem swego przyszłego męża.