Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/46

obrót przybierze i pani z nami pozostaniesz. Dobranoc pani Fortier, dobranoc mały, uściskajże swego kolegę.
 Daniel pochwycił Jurasia, ucałował go i wyszedł. — Joanna czekała z zamknięciem drzwi, dopóki arkusze nie zostaną jej złożonemi. — Dziesięć minut upłynęło, po których Jakób Garaud ukazał się w progu.
 — Oto papiery — rzekł, kładąc je na półce przy oknie. — Cóż słychać nowego?
 Juraś podszedł ku niemu i wziął go za rękę.
 — Mama jest smutna — rzekł — bardzo smutna, panie Jakóbie, odchodzimy z fabryki.
 Nadzorca zadrżał.
 — Jakto, opuszczasz pani fabrykę? — zawołał patrząc na młodą kobietę, po obliczu której łzy płynęły. — Joanna poruszyła głową potwierdzająco.
 — A więc stało się to, co przewidywałem! — zawołał Garaud — pan Labroux zgromił panią, pani odpowiadałaś, rozgniewał się i oto...
 — Wygnał mnie! — dokończyła Joanna.
 — Podrażniłaś go, jestem tego pewny.
 — Oburzyły mnie jego nagany, słuszne być może, lecz które w sposób mniej brutalny wypodzianemi być mogły. Nieodwołalnie za tydzień opuszczani fabrykę.
 — Za tydzień?
 — Tak. — Pan Labroux chciał mnie zatrzymać do końca miesiąca. Odrzuciłam tę jałmużnę.
 — I gdziesz pani się udasz za tydzień, co poczniesz z sobą?
 — Gdzie pójdę? — nie wiem, — co pocznę? — Będę pracowała! — O! potrzeba mi, będzie ciężko pracować, ażebym zarobiła na chleb dla siebie i dzieci!
 — Posłuchaj mnie Joanno! — Nienależy pogorszać dobrowolnie położenia i tak dość trudnego. Pan Labroux może zmienić postanowienie, jakie powziął w chwili wzburzenia.
 — Ja chcę odjechać!