Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/461

 — Odgadłaś pani rzecz za pierwszem spojrzeniem — odpowiedział. — Możesz się pochlebić... masz prawdziwie amerykańską przenikliwość...
 To mówiąc, wsunął w rękę kobiety luidora.
 — A więc tak, przyznam — mówił dalej — nie dla siebie pytam, jest to polecenie, jakie mi spełnić kazano.
 Odźwierna, uczuwszy złoty, błyszczący pieniądz w ręku, mile się uśmiechnęła.
 — Objaśnię pana — odpowiedziała.
 — A zatem?
 — W pracowni pani Augusty znajduje się kilka rodzajów robotnic: szwaczki, panny magazynowe, krojczynie i panny do przymierzania sukien.
 — O te ja właśnie pytam.
 — Wychodzą one o ósmej wieczorem.
 — Dużo ich jest w zakładzie?
 — Są trzy; panna Inna, panna ludwika i panna Amanda. ładna, zalotna brunetka, najmłodsza z tych trzech.
 — Ta, która ma znamię na prawem policzku?
 — O! ta... ta właśnie.
 — A w dzień wychodzą one czasami?
 — Mają godzinę wolnego czasu na śniadanie i wychodzą kolejno, jedna po drugiej do pobliskiej restauracyi, począwszy od jedenastej...
 — Mówisz więc pan że owra ładna brunetka z pieprzykiem na prawym policzku, nazywa się panna Amanda?
 — Tak jest... i dla dowiedzenia się o niej pan tutaj przychodzisz?
 — Być może... — odparł z uśmiechem Soliveau, i podziękowawszy za objaśnienie, odszedł.
 — Ha! ha! sprytny to człowiek — mówiła, spoglądając za nim odźwierna — zarabiać musi niemało... Zna dobrze swoje rzemiosło. Wysłanym widać został przez jakiegoś młokosa który znajomość chce zawrzeć z Amandą.