Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/465

 — Idź... idź! — myślał, postępując za nią — intryguj... o ile ci się podoba... Znam ja się na tem... Odźwierna zapewne wszystko powiedziała... Wpadłaś ty już sroko w me sidła.
 Amanda szła dalej, zatrzymując się przed sklepami, spoglądając ukradkiem, czy ów nieznajomy ją śledzi.
 Soliveau postępował za mą w tej samej odległości.
 Tak idąc jedno za drygiem, minęli ulicę de la Paix, bulwary, przedmieście Montmartre i przybyli na ulicę des Martyrs. Tu panna zatrzymała się przed wystawą bielizny.
 Owidyusz obok niej przystanął.
 — Radbym panno Amando pomówić z tobą... — wyszepnął.
 Dziewczyna spojrzała, udając zdziwienie.
 — Ależ ja nie mam zaszczytu znać pana... — odpowiedziała.
 — Niepodobna pani znać wszystkich swych wielbicieli — odparł z galanteryą Soliveau — masz ich tak wielką liczbę...
 Amanda zarumieniła się, wzrok jej zabłysnął zadowoleniem.
 — A to uprzejmy i grzeczny człowiek, mimo, że nie jest młodym — myślała i powtórnie iść zaczęła.
 Soliveau jednak tym razem, nie za nią, lecz szedł obok niej.
 — Ulica des Martyrs — mówił — jest długą, wzgórzystą, a tem samem utrudzającą; racz więc pani wesprzeć się na mojem ramieniu.
 — Ależ, kiedy ja nie znam pana — powtórzyła z cicha Amanda.
 — Być może... lecz ja znam panią... i znam od dawna. Od dawna pałam pragnieniem poznania pani bliżej... będąc jednakże nieśmiałym, bojaźliwym, nie miałem odwagi wyznać tego pani.
 — Nierozumiem o czem pan mówisz...
 — Łatwo jest jednak zrozumieć.