Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/466

 — Panu... być może... lecz dla mnie jest to zagadką...
 — Dwa słowa wyjaśnią wszystko...
 — Jakie?
 — Kocham panią!..
 — Kochasz mnie pan... — powtórzyła śmiejąc się Amanta... — Wybacz pan... lecz temu nie wierzę.
 — Dla czego?
 — Ponieważ to zwykła moneta jaką na wszystkie strony szafują mężczyźni dla pozyskania kobiecych względów...
 — Inni mogą kłamać... lecz ja mówię prawdę.
 — Zatem, jeśli pan rzeczywiście mnie kochasz, powiedz, jakie są twoje nadal zamiary.
 — Najuczciwsze... honorowe, nie wątp pani o tem.
 — A gdybym pana prosiła o bliższe wyjaśnienia w tym względzie?
 — Najchętniej... lecz tu na ulicy rozmowa w tak poważnym przedmiocie jest niemożebną... Pani zapewne jeszcze nie obiadowałaś?
 — Nie panie.
 — I ja zarówno... Przyjmij więc zaproszenie do restauracyi... Pomówimy o wszystkiem przy obiedzie.
 Amanda głośno się roześmiała.
 — Sam na sam — zawołała — nie... panie.
 — Dlaczego?
 — Ponieważ to jest kompromitującem.
 — Lecz nie w towarzystwie człowieka w mym wieku... mającego najuczciwsze zamiary... Przyjm pani proszę... bez wachania.
 — Przyrzekasz mi opiekę ojcowską... poważne zachowanie się?..
 — Przysięgam!
 — Ufam więc panu... przyjmuję.
 — Dzięki! Gdzież pójdziemy na obiad?
 — Gdzie pan zechcesz?