Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/47

 — Koniecznie?
 — Tak, powtarzam, że chcę odjechać i odjadę:
 — Tu jednak masz spokój, pewność utrzymania.
 — Mniejsza że je utracę, zastąpię to pracą.
 — A już ja nie zobaczę cię więcej?
 — Tym lepiej, nie widząc mnie, zapomnisz prędzej.
 — Przypomnij co ci mówiłem. Ta moja miłość jest życiem dla mnie. — Przestać cię kochać, jak przestać oddychać jest mi niepodobna! — Proszę cię na wszystko Joanno, nie bierz tej sprawy nazbyt do serca. Jutro pomówię z panem Labronx, ażeby ciebie pozostawił.
 — Panie Garaud, zakazuję ci tego!
 — Ależ zastanów się, nędza cię czeka!
 — Mając odwagę można się z nią oswoić. Cokolwiek! bądź zarobię, wyżyję z tego.
 — Zabijesz się pracą, zniszczysz swe drowie! — znasz moje uczucia dla ciebie. Powtarzani ci, to co mówiłem dziś rano. Kocham cię! — bądź mi wzajemną, żyjmy razem.
 Młoda kobieta, zerwawszy się stanęła w dumnej postawie.
 — Żyć z tobą? — zawołała — jak śmiesz zobelżać mnie podobną propozycyą?
 — Przysięgam na to, co jest mi najświętszem na świecie, przysięgam na mój honor, na pamięć zmarłej mej matki Joanno, przysięgam, że nazajutrz po dniu, w jakim upłynie, dziesiąty miesiąc twego wdowieństwa, zaślubię ciebie.
 — Szalony! — zawołała — cóżbym ci ja przyniosła w posagu, dwoje moich dzieci i nędzę.
 — Z tobą Joanno podwoję odwagę, podwoję siłę do pracy. Z tobą jestem pewien, że zostanę bogatym i zostanę nim prędko!
 — Mamo! — zawołał Juraś — nie zasmucaj pana Jakóba. On obiecuje, że będzie bogatym, a gdy będzie bogatym, kupi mi drugiego konika, wielkiego drewnianego konika, daleko piękniejszego, nieprawdaż panie Jakóbie.