Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/489

 Przed nią widniały wiejskie budynki, a pośród nich, niewielki domek, dzikiem winem i bluszczem owity. Tabliczka nad wejściem przybita nosiła numer 41.
 — Tutaj zatem — rzekła Joanna, przechodząc wpoprzek drogę.
 Domek okolony był warzywnym i owocowym ogrodem. Wdowa Fortier pociągnęła za łańcuch od dzwonka, na głos którego stara wiejska służąca ukazała się w progu.
 — Czego pani żądasz? — spytała, obrzucając przybyłą nieufnem spojrzeniem.
 — Przychodzę do pani Lebel... Chcę się z nią widzieć...
 — Od kogo? w jakim interesie?
 — W interesie jej córki, pani Lebret, właścicielki piekarni przy ulicy Delfinatu.
 — Wejdź, pani.
 Tu wprowadziła przybyłą na facyatę, gdzie znajdowała się pani Lebel, otyła sześćdziesięcioletnia kobieta.
 — Ta pani przybywa od pani Lebret — rzekła służąca, wskazując na Joannę.
 — Od mojej córki? — zawołała pani Lebel. — Cóż się tam stało? byłażby słabą?
 — Tak, pani — rzekła roznosicielka.
 — Od jak dawna jest chorą?
 — Od dwóch tygodni.
 — I dopiero po dwóch tygodniach mój miły zięć zawiadamia mnie o tem?
 — Nie on przysyła mnie do pani.
 — Zatem moja córka?
 — Tak.
 — Wie ona dobrze, iż będąc wypędzoną przez jej męża, nigdy tam nie ukażę się więcej.
 — Lecz pani Lebret jest ciężko chorą... ciężko i niebezpiecznie — odpowiedziała Joanna.
 — Gdyby nawet miała być bliską śmierci, od czego niech ją Bóg uchowa, nie poszłabym narażać się na zniewagi w do-