Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/492

 Jak objaśniliśmy poprzednio, fiakr, w którym znajdował się Owidyusz z Amandą, przystanął naprzeciwko domu nr. 9, przy ulicy de Bourbon.
 Młoda dziewczyna, przebiegłszy schody, weszła do pokoiku, w którym Łucya pracowała z Antoniną.
 — Jakże — pytała — byłaś, Łucyo, w Garenne de Colombes?
 — Tak, przymierzałam suknię merowej.
 — I będzie gotową?
 — Jutro, na oznaczoną godzinę. Widzisz, pani, iż dla pośpiechu prosiłam mej przyjaciółki, aby mi w szyciu pomogła.
 — Dobrze zrobiłaś. Pani Augusta kazała mi zapytać, czy zechcesz pójść sama do Garenne, ponieważ mnie posłać ma jutro wieczorem z materyałami do jednej z klientek, mieszkającej w Saint-Mandé.
 — Pójdę sama.
 — A nie będziesz obawiała się iść w nocy pustą tą ścieżynką, obok drogi żelaznej?
 — Czego mam się obawiać? Proś pani tylko, aby mi przysłano z pracowni kawał białego kartonu dla owinięcia tej sukni.
 — Dobrze, przyślemy go tobie.
 I dowiedziawszy się, o czem wiedzieć pragnęła, Amanda wróciła do oczekującego na nią kochanka.
 Podczas, gdy ona bawiła u Łucyi, Owidyusz nie siedział już, jak po raz pierwszy w głębi powozu. Jednym ze sklepów, położonych w domu nr. 9, był, jak nadmieniliśmy, skład nożowmika. Soliveau zauważył to w dniu, w którym przebrany za mularza, podniósł uronioną z okna chusteczkę Łucyi.
 — Otóż sklep, jakiego mi właśnie potrzeba — pomyślał. Poczem, wysiadłszy z powozu, wszedł do składu.
 — Co pan sobie życzy? — zapytała siedząca za kontuarem kobieta.
 — Chciałbym wybrać nóż kuchenny — rzekł — ostry i silny, w rodzaju tych, jakich używają rzeźnicy do ćwiertowania mięsa.