Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/515

 To mówiąc ujęła za rękę panią Lebel i uprowadziła ją spieszno.
 Obie kobiety zdyszane, wystraszone, przybyły na kilka minut przed odejściem pociągu.
 Dwóch żandarmów służbowych znajdowało się na stacyi.
 — Panowie... panowie — wołała pani Lebel, zaledwie oddech pochwycić zdołając — okropna zbrodnia spełnioną została...
 — Zbrodnia... gdzie... gdzie? — pytał brygadyer.
 — Na drodze... na ścieżce biegnącej około plantu drogi żelaznej Saint-Germain.
 — Zbrodnia jakiego rodzaju?
 — Zamordowano młodą dziewczynę: pozostawiłyśmy przy niej naszą towarzyszkę...
 — Dziewczyna ta umarła?
 — Leży bezwładnie... krew z niej uchodzi!..
 — Wskaż pani jasno nam miejsce...
 — W pobliżu ścieżki, przecinającej pole... pod kępą drzew.
 — To wystarcza... Jedziemy tam natychmiast.
 — Trzeba jednak wziąść z sobą drążki, lub nosze, ażeby na nich przenieść tą nieszczęśliwą — mówiła pani Lebel.
 — Biegnij, Larchand — rzekł brygadyer do drugiego żandarma — zbudź komisarza policyi. Weź nosze z żandarmeryi i dwóch ludzi... Ja idę zaraz na miejsce Żandarm pobiegł spełnić rozkazy.
 Brygadyer podszedł ku pani Lebel.
 — Nazwisko pani? — zapytał.
 — Wdowa Lebel.
 — Zajęcie?
 — Jestem kapitalistką.
 — Miejsce zamieszkania? zbrodni.
 — Mieszkam we własnym domu przy drodze do Paryża numer 41. w. Garenne des Colombes.