Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/516

 Zapisawszy to wszystko, brygadyer udał się na wskazane miejsce wypadku.
 Lokomotywa gwizdnęła, pociąg miał ruszyć za chwilę.
 Służąca wróciła z kupionemi biletami i obie z panią Lebel przeszły na plant, wsiadając do wagonu.
 Brygadyer podążając szybko, przybył wkrótce do Joanny, która wpół klęcząc podtrzymywała głowę zranionej. Biedne dziewczę żyło, lecz była pogrążoną w omdleniu.
 Spostrzegłszy nadchodzącego brygadyera, roznosicielka zapomniała o trwodze jaką sprawiał jej zwykły widok żandarmów i powitała go okrzykiem radości.
 — Ach! panie, przybywaj na pomoc... — wyrzekła. — To biedne dziewczę umiera!
 — Jestżeś pani przekonaną, że ciężko ranioną została?
 — Ma ranę zadaną w piersi... Nie wiem jak ona jest głęboką, lecz krew bezustannie spływa po mych rękach.. Trzeba ją ztąd wynieść najśpiesznej.
 — Pomoc przybędzie natychmiast... Posłałem po komisarza, po nosze i dwóch ludzi.
 — Ależ tu potrzeba doktora!.. — zawołała Joanna.
 — Masz pani słuszność; komisarz pewno go z sobą przyprowadzi.
 Wśród głębokiego milczenia nocy, zabrzmiał głos w oddaleniu.
 — Brygadyerze... gdzie jesteś?
 — Tu... tu! — odpowiedział zapytany, poznawszy głos swego podwładnego. — Idźcie za śladem płotu przy drodze żelaznej.
 Wkrótce pośród ciemności ukazały się światła latarni; słychać było przyśpieszone stąpania.

---