Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/517

V.

 Larchaud zdyszany, z czołem oblanem potem, biegł, wyprzedzając gromadkę ludzi idących poza sobą.
 — Otóż nadchodzi pan komisarz — rzekł żandarm — znalazłem go przy wieczerzy z doktorem Duval a wraz z nim i moi towarzysze z noszami.
 — Dzielnieś się spisał Larchaud — wyrzekł brygadyer.
 Wymienieni przybyli wkrótce na miejsce zbrodni. Komisarz policyi z doktorem, szli na czele. Za nimi postępowało czterech żandarmów, z których dwaj nieśli nosze, dwaj zaś inni trzymali w ręku latarnie. Ci ostatni zbliżywszy się, oświetlili całą grupę.
 Blada, z zamkniętemi oczyma Łucya, niedawała znaku życia.
 — Kto jest ta kobieta? — zapytał komisarz, wskazując na Joannę Fortier, tak bladą jak i zraniona, całą krwią pokrytą.
 Brygadyer opowiedział szczegóły posłyszane od pani Lebel.
 — Zatem pani znasz tą dziewczynę? — zapytał.
 — Tak panie.
 — Któż ona jest?
 — Poczciwe, pracowite dziecko, mieszka w Paryżu, w tym samym domu gdzie ja zamieszkiwałam.
 — Zkąd i dlaczego znalazła się o północy w tak bezludnem miejscu?
 — Jest szwaczką, odnosiła suknię balową żonie pana mera. Widzisz pan karton opróżniony tuż przy niej.
 — A pani zkąd się tu wzięłaś o tej godzinie?
 Joanna wyjaśniła powód swego przybycia.
 Komisarz uznał powód ten za dostateczny, tem więcej, iż zgadzał się on z wyjaśnieniem pani Lebel.