Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/520

 Owidyusz Soliveau w mgnieniu oka przebiegł drogę, wiodącą do Paryża i z całą szybkością wpadł do Courbevoie, gdzie Harmant nań oczekiwał.
 Przybywszy do bocznych drzwi fabryki, znalazł je otwartemi.
 Garaud rozgorączkowany i drżący, oczekiwał go w progu, zapytując ledwie dosłyszanym głosem.
 — I cóż?
 — Spełnione — odparł Soliveau. — Trzeba nam wracać do Paryża... Lucyan Labroue jest teraz wdowcem z lewej ręki. Pozostaje mu tylko zaślubić twą córkę w obec mera.
 Zamknąwszy drzwi, udali się obaj do gabinetu, a jednocześnie turkot powozu dał się słyszeć na zewnątrz.
 — Co to jest? — zawołał wytężając słuch Owidyusz.
 — Mój powóz zajeżdża, według wydanych rozkazów.
 Soliveau pośpieszył z przebraniem, a włożywszy zdjęty z siebie ubiór w walizę, wsunął do kieszeni zegarek i pugilaresik, Łucyi skradziony.
 — Jestem gotów... — rzekł, biorąc w rękę walizkę.
 — Więc jedźmy.
 Garaud zgasiwszy światła, wyszedł przez bramę z Owidyuszem.
 Powóz oczekiwał w ulicy. Wsiedli weń oba.
 — Gdzie chcesz, abym cię zawiózł? — pytał przemysłowiec.
 — Na bulwary w Batignolles, ztamtąd będę miał blisko do siebie.
 — Na bulwar Batignolles... — zawołał Harmant na woźnicę.
 Konie szybko pomknęły, nie zatrzymawszy się, aż w miejscu wskazanem, gdzie obaj złoczyńcy się rozłączyli.
 Garaud powrócił do pałacu.
 — Marya ocalona nareszcie!.. — myślał — jej rywalka już nie istnieje. Niezadługo u stóp mej córki ujrzę Lucyana Labroue.