Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/522

VI.

 Komisarz zbliżył się teraz do chorej.
 — Zostałaś pani ranioną — rzekł — obowiązkiem było z mej strony dać ci w mym domu schronienie.
 — Tak... tak!.. przypominam sobie... — szepnęło dziewczę. — Zanosiłam suknię balową do Garennes... Wracając, szłam drogą przez Bois Colombes, dążąc na pociąg odchodzący do Paryża... gdy nagle, jakiś człowiek wypad! z zarośli i zadał mi cios w piersi. Odtąd, aż do chwili, gdym otworzyła oczy ciemność mój umysł zalega.
 — Czyś nie dojrzała oblicza tego człowieka, który w ciebie uderzył?
 — Nie panie... Noc była zbyt ciemna.
 — Miałaś na sobie zegarek... nieprawdaż?
 — Tak... złoty zegarek z łańcuszkiem.
 — I pugilaresik?
 — Również.
 — Cóż w nim było?
 — Trzydzieści franków i bilet na powrotną jazdę drogą żelazną.
 — Widocznie więc dla ułatwienia kradzieży zabić cię usiłował. Wszystkie zegarki jednak mają wyryte wewnątrz numera. Pamiętasz numer tegoż?
 — Nie panie.
 — Gdzie go kupiłaś?
 — Otrzymałam go w podarunku. Wiem jednak, że został nabytym w sklepie zegarmistrza, przy ulicy św. Antoniego, na rogu, przy passażu Guêmenie.
 Komisarz zapisywał otrzymane szczegóły.
 — Czy mógłbym prosić — dodał — o nazwisko osoby, której ten zegarek został sprzedanym?
 — Owszem... wyjawię je panu. Jest nim mój narzeczony, Lucyan Labroue.