Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/537

 Nazajutrz przeto w towarzystwie Joanny Fortier, niosącej suknie w karton opięte, wybrała się około południa do pałacu, co było pierwszem wyjściem jej z domu.
 Ciepłe wiosenne słońce jasno przyświecało, drzewa na skwerach okrytemi były świeżo rozpękłym liściem. Przyroda budziła się z długiej martwoty zimowej.
 Mimo jednakże tak łagodnej pory Łucya czuła się mocno osłabioną.
 — Możebyśmy fiakrem pojechały? — pytała roznosicielka.
 — Nie; wolę iść pieszo — odrzekło dziewczę — być może, iż ta przechadzka wzmocni me siły, zresztą, czas jest tak pięknym... tak pogodnym...
 — Czy zdołasz jednak zajść tak daleko?
 — Spróbuję...
 — Wesprzyj się na mojem ręku.
 Łucya ujęła pod ramię Joannę i obie razem iść zwolna zaczęły.
 Po przebyciu kilkunastu kroków, dziewczę nagle się zachwiało.
 — Przewidywałam to — wyrzekła matka Eliza i zawoławszy fiakra, pomogła Łucyi w nim się umieścić, a siadłszy obok niej, rozkazała jechać na ulicę Murillo.
 Powóz potoczył się ku mieszkaniu milionera.
 Harmant wraz z córką, siedział przy śniadaniu, gdy kamerdyner oznajmił, iż ktoś z przybyłych chce się widzieć z panią.
 — Ktoś... do mnie? — zawołała Marya zdziwiona. — Któż to taki?
 — Szwaczka z magazynu pani Augusty. Przyszła dla przymierzenia pani kostyumów.
 — Która ze szwaczek? — pytała Marya.
 — Ta młoda robotnica, która tu już kilkakrotnie przychodziła do pałacu.
 Córka milionera pobladła.