Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/542

 — Tak... ty, ojcze, mówisz... Ale radabym usłyszeć to od niego.
 — Wkrótce sam powie ci o tem.
 Marya opuściła głowę, ciche westchnienie wybiegło z jej piersi. Wyrazy ojca przekonać jej nie zdołały.
 — Opowiadałaś mi kiedyś zaczął Garaud — iż owa Łucya nie ma rodziców.
 — Tak.
 — Zkądże wiesz o tem?
 — Wiem od niej samej. Będąc z nią przedtem w dobrych stosunkach, pytałam ją o historyę jej życia.
 — Została ona wychowaną w przytułku dla opuszczonych dzieci?
 — Tak.
 — W Paryżu?
 — W Paryżu... Zapisaną tam została pod numerem 9. Ależ mój ojcze, już raz ci o tem opowiadałam...
 — Być może... Zapomniałem jednakże. I nie wie, przez kogo tam oddaną została?
 — Nie wie.
 — Lecz mogłaby się dowiedzieć?
 — Starała się o to, ale bezskutecznie. Odmawiają udzielania wszelkich wskazówek opuszczonym dzieciom. Ale powiedz mi, mój ojcze, dlaczego zajmujesz się temi szczegółami?
 — Ażeby się przekonać dokładnie, czy Lucyan Labroue, pochodzący z zacnej, powszechnie szanowanej rodziny, mógłby na seryo pokochać dziewczynę bez nazwiska, w przytułku wychowaną.
 Tu Harmant powstał z krzesła.
 — Do widzenia, moje dziecię, jadę do fabryki.
 — Lecz wrócisz, ojcze, na obiad?
 — Radbym... jeżeli mnie coś nieprzewidzianego nie zatrzyma. Gdybym nie przybył o zwykłej godzinie, nie czekaj na mnie.
 Tu uścisnąwszy córkę, wyszedł.