Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/546

 — Za jaką bądź cenę ja muszę wiedzieć, czy się nie mylę.
 — W czem?
 — W przypuszczeniu, że Łucya jest córką Joanny Fortier, skazanej na dożywotnie więzienie.
 — Zkąd przyszło ci to do głowy.
 — Naprowadziło mnie na tę myśl najprzód jej imię. Córka Joanny Fortier nazywała się Lucya.
 — Eh! dziecinniejesz...
 — Następnie jej wiek...
 — To jeszcze nie dowód.
 — Wreszcie jej twarz, jej cała postać... dziwnie przypomina Joannę, gdy była młodą, są to jak gdyby dwie fotografie jednej i tej samej osoby.
 — A! to rzecz inna i wielce ważna, jeśli się nie łudzisz...
 — Podobne podobieństwo nadaje pewność, wzmacnia przypuszczenia. W roku 1861-ym Joanna Fortier była zawyrokowaną, Lucya oddaną została do przytułku również w 1861 lub 1862. Ma to łączność ze sobą. Mamka, nie otrzymując zapłaty, zaniosła ją do Paryża i po złożeniu zeznania w merostwie, oddała je na wychowanie radzie publicznego miłosierdzia.
 — Brawo! doskonale!... Teraz zrozumiałem — zawołał Soliveau. — Ani słowa przeciw... to bardzo ważne!
 — Trzeba więc działać.
 — Bezwątpienia, lecz w jaki sposób? Powtarzam ci, że w przytułku dla opuszczonych dzieci nie udzielają objaśnień nikomu. Wiem napewno, że tak jest. Trzeba więc nam szukać wskazówek gdzieindziej.
 — Dobrze, lecz gdzie?
 — Czy nie pamiętasz nazwiska mamki, której Joanna Fortier oddała swe dziecię?
 — Nie pamiętam.
 — Ale wiesz może, gdzie ta kobieta mieszkała.
 — W Joigny.