Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/548

 Edmund Castel przyjął jaknajuprzejmiej pannę Harmant, ze smutkiem jednak patrzył się na nią, tyle wydała mu się być cierpiącą, zmienioną.
 — Przybywasz pani do mnie bezwątpienia, z surową naganą?..
 — Z naganą... za co... dlaczego? — pytała z uśmiechem.
 — Za to, żem dotąd nie zrobił nowych nabytków dla galeryi, jaką pani zamierzasz utworzyć.
 — Bądź pan spokojnym... Inny zupełnie jest cel moich odwiedzin. Przybywam, by prosić pana o małą przysługę...
 — Jestem na pani rozkazy... O cóż chodzi?
 — Zwykle składam mojemu ojcu podarunek, w rocznicę jego urodzin. Ów dzień nadchodzi za dwa miesiące... Zgadnij więc pan, jaki mam zamiar?
 — Pragniesz pani złożyć być może w tym roku swój portret panu Harmant... nieprawdaż?
 — Doskonale... odgadłeś pan! Liczę, że chcesz stać się moim współpracownikiem w tej sprawie...
 — Najchętniej! Mam wprawdzie wiele robót rozpoczętych, lecz je odłożę dla pani.
 — Ach! jak pan jesteś uprzejmym!..
 — Nie zasłużyłem na tę nazwę... od pani jednak z przyjemnością ją przyjmuję. Czy pani życzysz sobie portetu w całej postaci?
 — Tak panie.
 — A w jakich rozmiarach?
 — Wybór od pana zależy.
 — Być może, ta wielkość podoba się pani? — rzekł Castel, zbliżając się do obrazu, przedstawiającego chwilę uwięzienia Joanny Fortier na probostwie i wskazując na jej główną postać, szkicowaną z natury.
 — Jak ten? — powtórzyła Marya, idąc za artystą — dobrze... zgadzam się na to. I przez chwil kilka stała przed obrazem, wpatrując się weń z zajęciem.
 Nagle pomimowolnie zadrżała.