Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/552

 — Przekonania... — powtórzyło dziewczę — o cóż to chodziło... — niepomnę.
 — Była natenczas mowa o Lucyanie Labroue.
 Marya mocno się zarumieniła.
 — Nie byłoż to panie rzeczą zupełnie naturalną? Wszak obowiązkiem tych, którzy coś posiadają, jest według mnie, przychodzić z pomocą, nic nie posiadającym.
 — A ojciec pani, czy potwierdził jej zdanie?
 — Tak... mój ojciec zaproponował współkę panu Labroue.
 — Poszedł więc za radą pani, czego mu z serca winszuję, ponieważ Lucyan jest człowiekiem najzacniejszego charakteru, a obok tego zdolnym i pracowitym bez miary.
 — Sądzę więc, że prędzej lub później nakłoni się do przyjęcia propozycyi mojego ojca.
 — Jakto... zatem odmówił? — pytał zdumiony artysta.
 — Tak... prosił o pozostawienie mu czasu do rozważenia.
 — Dlaczego? W obec tak świetnych propozycyj...
 — Być może, iż wielka skromność z jego strony przedstawia mu je nazbyt świetnemi.
 — Do pani należałoby skłonić go ku przyjęciu tejże. Podobnemu jak pani adwokatowi, sądzę, odmówićby nie mógł...
 Marya nic nie odrzekłszy na to ostatnie zdanie, westchnęła z cicha.
 Zrozumiał Edmund, co działo się w sercu biednego dziewczęcia.
 — Jakto... już chcesz mnie pani opuścić?.. — rzekł, widząc, iż podniosła się z krzesła.
 — Czas mi powracać. Gdybyś pan wypadkiem spotkał mojego ojca, nic nie mów proszę o niespodziance, jaką dlań przygotować zamierzam.
 — Dochowam tajemnicy... upewniam.
 — Do widzenia, zatem pojutrze...
 Malarz, wyprowadziwszy pannę Harmant, siadł przed obrazem.