Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/556

 — E! tysiące wdów takich spotykamy!... Jak dawno się to działo?
 — Dwadzieścia jeden lat temu.
 — Dwadzieścia jeden lat! Miły mój Jezu! — zawołała wieśniaczka — trzeba mieć pamięć, aby przypomnieć sobie nazwisko z tamtych czasów! Od lat dwudziestu przeszło przez moje ręce ze trzysta może niemowląt. Któżby tam zapamiętał nazwiska ich rodziców’ Jeżeli chodzi panu o ich wskazanie, tego ja dostarczyć nie mogę.
 — Nie... mam o czemś innem jeszcze do pomówienia.
 — Mów więc pan.
 — Ta wdowa Fortier została zawyrokowaną przed dwudziestu jeden laty za potrójną zbrodnię: kradzieży, podpalenia i morderstwa.
 — Wielki Boże! a to zbrodniarka! — wołała z oburzeniem wieśniaczka. — Była zapewne gilotynowaną?
 — Nie, skazano ją na dożywotnie więzienie — odrzekł Soliveau. — Umieściła tutaj w Joigny u mamki kilkomiesięczną swą córkę.
 — U kogo?
 — Ba! gdybym wiedział, tobym panią o to nie pytał.
 — Czekaj pan... czekaj! — wołała, zamyślając się, matka Noiret. — Kobieta, która została skazaną za kradzież, podpalenie i morderstwo...
 — Aha! pamięć pani powraca, jak widzę.
 — Tak... niegdyś mówiono o tem głośno w naszej okolicy.
 — Nie przypominasz więc sobie pani, której z kobiet to dziecko powierzonem być mogło?
 — Wiem, wiem... matce Fremy. Gniewało ją to, że trzyma u siebie dziecko takiej zbrodniarki, skutkiem czego traciła klientelę.
 — A gdzież można znaleźć ową matkę Frémy? — pytał żywo Owidyusz.
 — Gdzie znaleźć ją? na cmentarzu. Zmarła, nieboga.
 Po błysku nadziei, Soliveau odebrał cios nieprzewidziany.