Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/562

 — Wyjdę natychmiast... jest pierwsza.
 — A gdzie pan mieszkasz?
 — Tu, obok.
 — Sam?
 — Tak, panie. Mówiłem, że moja matka zamieszkuje w Dijon.
 — Gdzie pan się zwykle stołujesz?
 — W hotelu pod Łabędziem.
 — Tam właśnie, gdzie ja stanąłem. Obiadować więc razem będziemy.
 Duchemin patrzył na mówiącego zdumiony. Zkąd ów obcy człowiek, nieznany, który wypadkowo poznał jego tajemnicę, okazywał się dlań tak życzliwym?...
 — Będę służył panu — odpowiedział.
 — Jak się nazywa ów pański wierzyciel? — badał dalej Owidyusz.
 — Nazywa się Petitjean.
 — Gdzie mieszka?
 — Bardzo ztąd blisko... na rogu ulicy.
 — Bierz pan kapelusz i prowadź mnie do niego.
 — Do niego? — powtórzył biedak, drżąc cały.
 — Tak... mówię panu...
 — Lecz on nanowo obrzuci mnie obelgami...
 — Nie obawiaj się, chodź ze mną!
 Duchemin machinalnie posłusznym był Owidyuszowi. W kilka minut przybyli oba do kupca win. Bednarz, pracujący w podwórzu, zaprowadził mh do biura. Soliveau, otworzywszy drzwi, wpuścił naprzód Duchemin’a przed sobą. Spostrzegłszy swego dłużnika, wierzyciel zerwał się nagle, owładnięty gniewem.
 — Po co pan tu przychodzisz? — zapytał groźnie.
 — W celu zapłacenia panu tego, co winien — odrzekł Soliveau.
 — On mi płacić przychodzi? on? — wołał negocyant z niedowierzaniem.