Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/564

 — Nie masz pan prawa ubliżać mu!... — zawołał Owidyusz — zostałeś zapłaconym! — Pamiętaj nadal, ostrzegam, powstrzymywać swój język, bo gdybyś się poważył kiedykolwiekbądź wspomnieć o tej sprawie, jaka z chwilą zapłacenia istnieć przestała, z rodziną Duchemin’ôw będziesz miał wtedy do czynienia.
 — Zachowaj pan swoje przestrogi dla siebie — zawołał kupiec z uniesieniem — jestem w tym wieku, gdzie wiem, jak postępować należy. Żegnam!
 Tu zatrząsnął z gniewem drzwi biura za wychodzącymi.
 — Panie, ty jesteś mym zbawcą! — rzekł Duchemin do Owidyusza z wybuchem wdzięczności.
 — Tak, w rzeczy samej... — odparł Soliveau — hultaja tego gniewa to, żem ci przyszedł z pomocą. Chciał cię zgubić wyraźnie.
 — Czemże się zdołam wywdzięczyć panu za wyświadczoną mi tak wielką przysługę?
 — Opowiem ci wszystko za chwilę. A teraz idźmy na obiad, nie myśląc o tem, co zaszło. Popsułoby to nam apetyt.
 Przybywszy do hotelu pod Łabędzim, siedli naprzeciw siebie w małym saloniku, gdzie Owidyusz kazał położyć nakrycia. Uszczęśliwiony wydobyciem się z tak przykrego położenia, Duchemin widział wszystko przed sobą w różowych barwach.
 — Zdaje mi się — zaczął po chwili Soliveau — iż pan musisz mieć jeszcze jakie drobne długi w Joigny...
 — Lecz...
 — No, no... nic nie kryj przedemną... Wiesz dobrze, że jestem twym przyjacielem...
 — Czyliżbym mógł wątpić o tem wobec dowodu, jaki mi pan dałeś przed chwilą?
 — Odpowiedz więc szczerze... masz długi?
 — Tak, panie.
 — Ileż one wynoszą?
 — Blisko do dwóch tysięcy franków.