Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/566

 — Zdaje się, że mamka, nie odbierając zapłaty i nie wiedząc, gdzie się znajdują rodzice niemowlęcia, oddała je do przytułku, po złożeniu deklaracyi merowi.
 — Tak — odrzekł Duchemin. — Deklaracya ta, podpisana przez mera dla zlegalizowania podpisu mamki, wciągniętą została do ksiąg regestrowych i znajduje się w naszem archiwum.
 — Czy załączony przy tem protokuł, prócz nazwisk i dat, nie zawiera opisu ubioru, jaki natenczas miało na sobie dziecię? — pytał Owidyusz dalej.
 — Owszem, panie, a obok tego wymienia znaki na bieliźnie i osobiste znamiona dziecka, jeżeli takowe się znajdowały.
 — A więc wzamian za uczynioną przezemnie przysługę, jako też i za tę, którą panu chcę oddać jeszcze, udzielisz mi deklaracyę mamki Eremy, a zarazem i protokuł.
 — To, czego pan żądasz, nietylko nie jest dozwolonem, lecz najsurowiej wzbronionem; zbyt wiele jednak winienem panu wdzięczności, bym śmiał odmówić w tym razie. Uczynię, czego pan żądasz, potrzebowałbym jednak pewnych wskazówek dla ułatwienia poszukiwań.
 — Udzielę je panu.
 Duchemin, dobywszy z kieszeni notatnik i ołówek, gotów był do pisania.
 — Rok oddania dziecka mamce, przedewszystkiem — rzekł.
 — Między 1861 i 1862-im.
 — Ile lat miało dziecko?
 — Rok niespełna.
 — Dziewczynka, mówiłeś pan...
 — Tak jest.
 — Imię jej?
 — Łucya.
 — Nazwisko mamki?
 — Frémy.
 — Nazwisko matki?
 — Joanna Fortier.
 Na te słowa Duchemin drgnął tak gwałtownie, że ołówek wypadł muz ręki.