Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/568

 — Byłaż przynajmniej ładną ta twoja kochanka?
 — Bardzo ładną, panie, ta... ta nikczemnica! Brunetka, z ognistemi, czarnemi oczyma, maleńkim pieprzykiem na policzku, o kibici niezrównanej! Amanda była paryżanką, przybyła tu jako szwaczka do magazynu mód.
 — Amanda? — powtórzył Owidyusz, któremu tak owo imię, jak i opisana postać przywiodły świeże wspomnienia.
 — Tak, panie, Amanda Régamy.
 — Do czarta! to ciekawe! — zawołał Soliveau.
 — Pan ją znasz? — zawołał Duchemin.
 — Tak jest, mój drogi, pojmuję teraz, iż cię tak zręcznie poprowadziła na manowce. Ależ ona nie mieszka obecnie w Joigny?
 — Wyjechała przed kilku miesiącami do Paryża, piękne tu po sobie pozostawiwszy wspomnienie. Wyobraź pan sobie, iż w magazynie, gdzie pracowała jako szwaczka, ukradła dwie sztuki koronek, po pięćset franków wartości każda...
 — Czy podobna? I nie przytrzymano jej?
 — Nie, panie. Błaganiem i łzami wzruszyła swoją zwierzchniczkę, która wzamian wymogła na niej piśmienne zeznanie o popełnionej kradzieży, oraz zobowiązanie, iż w ciągu roku zwróci przynależną sumę.
 — Ha! to niebezpieczna sprawa...
 — Dla zapłacenia to owej modniarki popełniłem fałszerstwo.
 — I cóż?
 — Ha! pochwyciwszy pieniądze, powiedziała: „Mam jeszcze rok czasu przed sobą, zapłacę później?
 — I zapłaciła cośkolwiek?
 — Nic nie wiem, lecz zdaje się, że nie.
 — Jak się nazywa modniarka, u której ona popełniła tę kradzież?
 — Pani Delion.
 — A mieszka?
 — Tu w mieście, na Wielkiej ulicy, numer 74.