Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/571

 — Fremy... Joanna Fortier... Łucya... Tak... to, to właśnie... Niedługo trwały poszukiwania.
 I odpiąwszy arkusz, oddzielnie uczepiony, złożył go i schował do kieszeni, nie przeczytawszy szczegółowo, następnie zamknął księgę, położył ją na miejscu; a odniósłszy klucze od archiwum odźwiernej, wrócił do biura.
 Podczas, gdy Duchemin na facyacie oddawał się tej pracy, Owidyusz Soliveau, wyszedłszy z hotelu pod Łabędziem, szedł w stronę ulicy Wielkiej, przypatrując się znakom nad sklepami, które właśnie otwierać zaczęto. Po przebyciu kilkudziesięciu kroków, znalazł się naprzeciw domu oznaczonego numerem 74-ym, na którym widniała wystawa magazynu mód. Żadnego jednak nazwiska na szybach okna nie było. Spostrzegłszy młodą dziewczynę, stojącą we drzwiach sklepu, zwrócił się do niej.
 — Czy tu mieszka pani Delion? — zapytał.
 — Tak, panie, to moja matka.
 — Mógłbym się z nią widzieć?
 — Owszem, wejdź pan, proszę.
 Owidyusz wszedł, dziewczę pobiegło, wołając:
 — Mamo! jakiś pan chce się z mamą widzieć.
 We drzwiach, umieszczonych w głębi sklepu, ukazała się pięćdziesięcioletnia kobieta, o dość przyjemnej powierzchowności.
 — Czego pan sobie życzysz? — spytała.
 — Potrzebowałbym z panią pomówić na osobności.
 Na znak, dany przez matkę, dziewczę odeszło.
 — Słucham teraz... — rzekła modniarka.
 Owidyusz szedł prosto do celu.
 — Wszak miałaś pani w swym magazynie szwaczkę, Amandę Régamy?
 — Tak, panie... dziewczynę przyzwoitą z pozoru, lecz charakterem wielkie ladaco.
 — Pozory mylą niekiedy, jak właśnie i w tym razie miało to miejsce. Amanda podobno panią okradła?...