Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/576

 — Tak... w rzeczy samej...
 — O cóż więc chodzi? Mów pan otwarcie, wszak wiesz, że jestem twym przyjacielem.
 — Chciałbym prosić pana o zwrot weksli, wykupionych od Petitjean’a.
 — Spaliłem je — odpowiedział krótko Soliveau.
 — Naprawdę.
 — Jakto? śmiałbyś pan powątpiewać?
 — Och! nigdy... nigdy, panie...
 — Pojmujesz, iż takich rzeczy się nie chowa.
 Druga uderzyła na ściennym zegarze w saloniku. Owidyusz podniósł się z krzesła.
 — Wracaj pan do biura — rzekł; — ja wracam do Paryża pociągiem, wychodzącym o drugiej minut pięćdziesiąt. A więc rozłączamy się. Wybawiłem pana z nader przykrego położenia, strzeż się wpaść w podobne raz drugi, ponieważ los nie zesłałby ci powtórnego wybawcy. Nie żegnam pana na zawsze, panie Duchemin, być może, iż zobaczymy się kiedyś.
 — Rad byłbym temu.
 — I ja również, mówię więc panu tylko do widzenia!
 Po wzajemnem uściśnieniu rąk, siostrzeniec byłego mera udał się do biura, Owidyusz zaś, rozkazawszy podać sobie hotelowy rachunek, poszedł pakować rzeczy w walizę, Znalazłszy się w swoim pokoju, dobył pugilares i w jednej kieszonce tegoż umieścił papiery, składające się z dwóch weksli, wykupionych razem od Petitjean’a, z zeznania podpisanego przez Amandę Régamy, i z deklaracyi mamki, Małgorzaty Frémy.
 — Nie straciłem czasu daremnie — rzekł z ironicznym uśmiechem. — Kosztuje to wprawdzie kilka tysięcy franków... lecz co to znaczy? Mam czem zamknąć usta Duchemin’owi, gdyby kiedy zechciano w tym względzie śledztwo wyprowadzić, jak również mogę dowolnie kierować Amandą, gdyby przyszła jej myśl podejrzewać mnie o napad na Łucyę. Musi być mi teraz posłuszną, gdybym jej zapotrzebował do jakich wskazówek. Należy trzymać tych, którzy nas trzymają!