Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/590

 — Czy podobna? — zawołał żywo — jakże więc sądzą?
 — Twierdzą, iż nie kradzież była powodem napaści?
 — Cóż więc innego?
 — Zemsta... nienawiść...
 — Eh! brednie... Na czemże zresztą opierają to przypuszczenie?
 — Odnaleziono wskazówki...
 — Wskazówki?... — powtórzył z trwogą Soliveau.
 — Tak.
 — Jakie?
 — Znaleźli rękojeść noża, który się złamał na stali gorsetu napadniętej, odczytano adres fabrykanta na tej rękojeści i odkryto, iż nóż został kupionym w wigilję popełnionej zbrodni wieczorem, przez jakiegoś mężczyznę w średnim wieku, w eleganckiem ubraniu, nader przyzwoitej powierzchowności.
 Owidyusz zbladł nagle.
 — Przez jakiegoś pana o siwiejących włosach, mogącego mieć lat pięćdziesiąt... — mówiła Amanda dalej. — Ale cóż tobie? — pytała — pobladłeś... drży twoja ręka... byłżebyś słabym?
 — Nie... nie... nic mi nie jest, upewniam, zdrów jestem — mówił Owidyusz, siłą woli hamując wzruszenie. — Twoje to opowiadanie tak mną wstrząsnęło do głębi. Przypuszczają zatem, że ów pan, tak znakomicie wyglądający z pozoru, chciał zabić tę dziewczynę?
 — Mają to przekonanie.
 — Lecz w jakim celu miałby to uczynić?
 — Nie wiadomo... wkrótce jednakże wyjaśni się wszystko. Wyobraź sobie — mówiła dalej Amanda — że ów potwór kupił nóż w sklepie w tym samym domu, gdzie Łucya mieszka i to wówczas, gdym ja poszła do niej, a tyś na mnie oczekiwał w powozie...
 — Szczególny zaprawdę zbieg okoliczności...
 — Mogłeś widzieć tego człowieka z powozu, w którym siedziałeś...