Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/592

 — Masz słuszność... nader logiczna uwaga. Lecz jedzże, proszę... Rozmawiasz, a talerz nietknięty przed tobą stoi.
 — Sądziłam, że to opowiadanie nieco cię zainteresuje — odrzekła Amanda, badawczo mu w oczy spoglądając.
 Owidyusz nie spuścił wzroku, wytrzymał owo spojrzenie.
 — Bardzo mnie to interesuje — odpowiedział — ależ nie można ciągle mówić o jednym i tym samym wypadku. Widziałem w mem życiu wiele dziwniejszych rzeczy nad tę sprawę.
 — Nie mówmy więc o tem... — odparła Amanda — wróćmy do nas samych. Powiedz mi, coś robił podczas twej podróży?
 — Zbierałem drobne papiery — odrzekł Soliveau z uśmiechem.
 — Drobne papiery... bilety bankowe?
 — Lecz nie... bynajmniej... Mimo, że te, o których mówię, również mnie drogo kosztowały.
 — Jakiegoż rodzaju były te papiery?
 — Autografy.
 — Osób znanych w historyi... z dawnych czasów^ zapewne?...
 — Przeciwnie, autografy ludzi żyjących obecnie.
 — Zatem ludzi sławnych?
 — Eh! najbardziej nieznanych w świecie!
 — I gdzieżeś odbywał tę czynność szczególnego rodzaju?
 — W Joigny.
 Wymawiając te słowa, Soliveau wlepił teraz badawcze spojrzenie w Amandę. Dostrzegł, iż zadrżała, a jednocześnie żywy rumieniec wystąpił na jej policzki. Szybko jednakże przybrała pozór obojętności.
 — A! byłeś w Joigny? — wyrzekła — pięknaż to okolica?
 — Bardzo piękna — odparł, powtórnie się uśmiechając. — Miasto zbudowane w półkole, na znacznem wzgórzu, u stóp którego Yonna toczy przejrzyste swe fale. Położenie