Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/600

XX.

 Chwila milczenia przecięła rozmowę, pomiędzy dwoma wspólnikami.
 — Masz słuszność... — rzekł Harmant w zamyśleniu. — Cóż teraz robić zamierzasz?
 — Pójdę do przytułku, zapytać o dziecko, oddane tamże w dniu 6-tym Kwietma 1852 roku, a następnie zbadać co się z niem stało.
 — Kiedy tam pójdziesz?
 — Dziś... zaraz...
 — A powiadomisz mnie?..
 — Wieczorem.
 — Gdzie? — U mnie w mieszkaniu, jeżeli zechcesz.
 — O której godzinie?
 — O piątej.
 — Przybędę.
 — Masz jaką wiadomość od Lucyana Labroue? — pytał Soliveau dalej.
 — Otrzymałem od niego list dziś rano.
 — Kiedyż powraca?
 — W ciągu trzech, lub czterech dni najdalej.
 — Przed upływem tego czasu będziesz miał w ręku dowody, jakie wzniosą nieprzełamaną zaporę między Lucyanem, a córką Joanny Portier morderczynią jego ojca, Juliana Labroue.
 — Liczę na to... — rzekł Garaud, zacierając ręce z cynicznem zadowoleniem. — Do widzenia, przeto dziś wieczorem.
 Owidyusz wyszedłszy z Courbevoie, wsiadł w tramwaj, którym dojechał do rogatek, a następnie przywoławszy fiakra, przybył nim na bulwar d’Enfer.
 Dom przytułkowy przez lat kilka ulegał ciągłym przemianom, lecz mimo tych zmian ustawy administracyjne niena-