Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/625

 — Tak, pani.
 — Bez majątku, bez innych źródeł dochodu, prócz tych, jakie ci daje twa praca?
 — Tak, w rzeczy samej... lecz mimo to, jestem szczęśliwą.
 — Szczęśliwą? — powtórzyła Marya z szyderczym uśmiechem, pozwól powiedzieć, iż nie wierzę temu.
 — Zapewniam panią...
 — Och! nie zaprzeczaj daremnie... Nie zmienisz moich przekonań w tym względzie.
 Łucya chciała coś odpowiedzieć.
 — Pozwól, że ci wyjaśnię cel mego przybycia — przerwała córka Jakóba Garaud. — Jestem bogatą... bardzo bogatą... pragnę zapewnić twą przyszłość.
 Narzeczona Lucyana Labroue zdawała się coraz mniej rozumieć, o co chodzi.
 — Zapewnić mą przyszłość? — powtórzyła zcicha.
 — Tak.
 — W jaki sposób?
 — Najprostszy w świecie... Ofiaruję ci kapitał trzystu tysięcy franków.
 Łucya spojrzała na mówiącą z osłupieniem. — Czyżby ona zmysły postradała? — pomyślała sobie.
 — Słyszałaś, co powiedziałam? — mówiła panna Harmant.
 — Słyszałam, lecz nie rozumiem, nie pojmuję tego...
 — Nie rozumiesz, zkąd i dlaczego ofiaruję ci taki majątek?
 — Tak... nie rozumiem.
 — I sądzisz, iż mówiąc to, nie jestem, być może, w pełni przytomności.
 Łucya, widząc, iż odgadnięto jej myśli, zarumieniwszy się, milczała.
 — Otóż mylisz się w twem przypuszczeniu — mówiła Marya dalej. — Posiadam w obecnej chwili zupełną przytomność umysłu, wiedz jednak o tem, iż tu nie o wspaniałomyślność