Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/629

 Ujrzawszy Łucyę, głęboko wzruszoną z zaczerwienionemi od płaczu oczyma, ze zmienioną twarzą, szybko ku niej podbiegła.
 — Dziecię... drogie dziecię, co tobie? — pytała — twe oczy zalane łzami... co się tu stało?
 Dziewczę rzuciło się ze łkaniem w objęcia matki Elizy.
 — Zkąd ten smutek... ten płacz? — badała dalej Joanna.
 — Ach! matko Elizo... matko Elizo... — jąkała Łucya wśród łez — chcą mi wydrzeć miłość Lucyana!..
 — Miłość Lucyana? — powtórzyła z osłupieniem roznosicielka. — Czyliż on nie kocha cię całą duszą? Sądziszże go być zdolnym do zdrady?
 — Nie... nie... ja w to nie wierzę! Lecz będą się starali odsunąć go odemnie... ofiarują mu majątek... wielki majątek!..
 — Kto taki? kto jest przyczyną łez twoich?
 — Ta, którą uważałam za najszlachetniejszą z kobiet!
 — Marya Harmant?
 — Tak, matko Elizo.
 — Była tu u ciebie?
 — Wyszła ztąd przed pięcioma minutami... sądziłam, iż ją spotkałaś na schodach.
 — W jakim celu przybyła?
 — Aby mi ofiarować trzysta tysięcy franków, pod warunkiem, że opuszczę Paryż, Francyę i pozostawię jej serce Lucyana.
 Joanna Fortier wzruszyła ramionami.
 — I to cię tak zatrwożyło?
 — Ach! czyż to nie powód?
 — Lecz nie... moja najdroższa... nie... nigdy! Postąpienie panny Harmant, jest czystem szaleństwem. Nie obawiaj się wcale. Znam ja od niedawna wprawdzie pana Lucyana, ale poznałam go dobrze. Ręczę, iż w oddaniu pierwszeństwa miłości po pad majątkiem nie zawacha się ani na chwilę. Zapomnij o troskach, bądź spokojną.